Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?
‘Ik werkte destijds in de gehandicaptenzorg waar ik de twee jaar durende opleiding helpende zorg volgde. Tijdens mijn laatste jaar, met nog vier maanden te gaan, viel ik op een dinsdagavond in voor een zieke collega. Normaal mag dat niet, want ik had de volgende dag een ochtenddienst, maar die keer deed ik het toch. Die avond kwam ik rond 23:00 uur thuis. Gedurende die nacht moest ik vaak opstaan om te plassen, iets wat de voorgaande weken ook al vaker voorkwam, soms wel drie of vier keer per nacht. De volgende ochtend moest ik weer om 07:00 uur beginnen, ik kuste Sander nog gedag. “Tot vanavond!” zeiden we tegen elkaar. Toen ik om 16:30 klaar was met de overdracht en even met mijn collega’s had gekletst, voelde ik dat ik ontzettend nodig naar de wc moest. Ik racete naar huis waar ik last kreeg van diarree en onwijze buikpijn. Ik woonde toen nog in een twee-onder-een-kapwoning bij mijn ouders. In het andere huis woonden mijn grootouders. Zoals ik vaak deed na een werkdag ging ik op bezoek bij oma. De buikpijn nam alleen maar toe. Mijn oma dacht aan een blindedarmontsteking. Op een gegeven moment lag ik op de grond te huilen van de pijn. De huisartsenpraktijk was al gesloten, dus ging ik samen met mijn moeder naar de huisartsenpost. Eenmaal binnen wilde de arts mijn ontstekingswaarden controleren. Toen hij terug kwam zij hij: “Manel de waarden zijn heel laag, dus het kan geen blindedarmontsteking zijn.” Ik raakte in paniek, ik dacht dat ik doodging, waarom had ik zoveel pijn?
Op een gegeven moment moest ik plassen. Terwijl mijn moeder mij hielp, plaste ik bloed en verloor een prop. De dokter werd erbij gehaald. Toen hij de prop zag, vroeg hij of ik zwanger was. Ik reageerde fel: “Zwanger? Wat onbeschoft om dat te vragen! Ik ben niet zwanger! De arts vertelde mij: “We denken dat je aan het bevallen bent en dat je weeën hebt.” Allerlei angsten schoten door mijn hoofd. Ik word moeder! Maar ook heb ik tijdens de zwangerschap gedronken, filet americain en brie gegeten. Ik had weinig tijd om erover na te denken want de ambulance was al onderweg. Terwijl we moesten wachten op de ambulance, belde mijn moeder Sander. Hij kon het nauwelijks geloven. “Ik heb helemaal niks gezien!” was zijn reactie. We zouden naar het ziekenhuis in Almelo gaan, maar vanwege de onzekerheid over de toestand van de baby en mijn zwangerschapsduur, besloten we naar Enschede te gaan. Daar zouden ze ons beter kunnen helpen. De ambulancebroeders vroegen hoe lang ik zwanger was. “Weet ik veel, drie minuten?” grapte ik van de zenuwen. We reden ontzettend hard, ik schat zo’n 180 km/u. Ik mocht niet in de ambulance bevallen, maar kreeg onderweg persdrang. Om zeven uur waren we in Enschede, waar een team in de verloskamer klaarstond. De ontsluiting was al volledig, dus ik mocht direct persen. Na drie keer persen was Lola er al.
Ik was verbaasd over haar grootte; ze was echt groot. Waar had ze al die tijd gezeten? En ze was duidelijk niet prematuur. Lola was bedekt met bloed na de geboorte. Toen de verpleegkundige vroeg of ik haar op mijn buik wilde, zei ik nee. Het idee stond me tegen; ik vond het vies. Bij de gedachte dat ik moeder was en Sander vader, was ik compleet van de kaart. Sander miste de geboorte op het nippertje. Toen hij de kamer binnenkwam vroeg ik hem heel serieus of hij wel verder wilde met mij. Want we waren nog zo jong en nu was hij plotseling vader. Zijn reactie was dat we er samen voor zouden gaan en van Lola een prachtige dochter zouden maken.
De kinderarts nam Lola mee voor onderzoek. Met een brede glimlach keerde hij terug: “Jullie hebben een bijzonder gezonde dochter.” Ik bleek 38 weken zwanger te zijn geweest. “Hoe kan dit?” vroegen we ons verbijsterd af. We voelden druk om snel een naam te bedenken en het aan iedereen te vertellen. “Dat hoeft nog niet, bijna niemand weet dat jullie hier zijn. Neem de tijd.” zei de arts geruststellend. Het was die dag de trouwdag van mijn schoonouders. Toen mijn schoonmoeder binnenkwam, zei ze: “Ik heb nog nooit zo’n mooi cadeau gekregen op mijn trouwdag.” Ook mijn vader en broer waren inmiddels gearriveerd en iedereen bevestigde ons dat het allemaal goed zou komen. Die avond herinnerden we ons een gesprek dat we ooit eens hadden gehad over de naam Lola. Dat vonden we allebei nog steeds een prachtige naam, dus was de keuze snel gemaakt. Toen we wisten dat we haar Lola zouden noemen besloten we het nieuws ook te delen met vrienden en familie. We stuurden een appje met een foto erbij, anders zou niemand het geloven. Iedereen wou met ons face-timen omdat ze het niet konden geloven.’
Heb je tijdens de zwangerschap momenten gehad waarop je twijfelde of je misschien toch zwanger kon zijn?
‘Nee, alleen achteraf. Ik gebruikte de pil en had licht bloedverlies tijdens mijn stopweek. Ik dacht dat het minder werd omdat ik al een lange tijd aan de pil zat. Ik had ook helemaal geen buikje.’
Wie regelde de kraamzorg na jullie ziekenhuisbezoek?
‘Ik geloof dat ze in het ziekenhuis vroegen welke organisatie ik wilde. Ik koos voor Naviva, omdat ik hier altijd goede dingen over had gehoord. Maar het ziekenhuis heeft uiteindelijk gebeld. Die dag wou ik nog geen kraamzorg. ik was na die tijd in het ziekenhuis klaar met de witte jassen. Toen we thuis aankwamen, lag alles wat we nodig hadden er al. Familie, vrienden en mensen uit het dorp hadden alles voor ons verzameld en gekocht. Ik had evenveel in huis als een moeder die wist dat ze zwanger was. Het wiegje stond al klaar in de hoek van de kamer.’
Hoe verliep jouw kraamweek?
‘Mijn kraamweek verliep eigenlijk heel goed. We besloten de kraamweek bij mijn schoonouders thuis te houden wat heel erg fijn was. Ik had veel behoefte aan bezoek en contact om mijn verhaal kwijt te kunnen en aan de situatie te wennen. Onze kraamverzorgster Janny was echt fantastisch. Ik gun iedereen een kraamverzorgende zoals zij. Dankzij haar hulp heb ik geen psychische hulp nodig gehad. Ik kon haar alles vragen. Toen Lola niet goed groeide, maakte ik me zorgen dat het door mijn zwangerschapsgedrag kwam. Ik had tenslotte alles gegeten en gedronken wat ik niet mocht hebben. Maar Janny stelde me gerust dat het niet aan mij lag en dat alles goed zou komen. Ik kon iedere dag mijn hart bij haar luchten. Ondanks dat het een hectische periode was, had ik een hele mooie week. Aan het einde van de week had ik vertrouwen dat wij goed voor Lola konden zorgen. Het afscheid van Janny was emotioneel, maar we hadden ons ritme gevonden.’
Hoe heeft Janny je geholpen om te wennen aan je rol als nieuwe moeder?
‘Ik vroeg Janny om het huishouden te laten voor wat het was en zich te focussen op mij, Sander en Lola. Ze leerde ons natuurlijk de basiszorg voor Lola. Maar we deden ook veel huid-op-huid contact en gingen bijvoorbeeld samen met Lola douchen om een sterkere band op te bouwen. Dat was nodig. In het begin voelde ik me niet direct verbonden met Lola. Ik heb zelfs weleens gezegd dat ze haar mochten meenemen. Maar door de hulp van Janny groeide onze band. We praatten veel over hechting en het opbouwen van een band met Lola.’
Wat is het meest waardevolle advies dat je hebt gekregen van Janny?
‘We spraken veel over hoe ik mijn opleiding weer kon oppakken. Daar had ik veel stress over, ik wist gewoon niet hoe ik dat straks allemaal kon combineren. Daar heeft ze mij in gerustgesteld. Janny hielp me ook te begrijpen dat het afvallen van Lola normaal was en dat het niet mijn schuld was. Het was heel fijn om die week te hebben om aan het idee te wennen dat Lola een gezonde baby was en dat ik mijn onzekerheden op zij mocht zetten.’
Wat maakte deze ervaring zo speciaal dat je besloot kraamverzorgende te worden?
‘Doordat ik zelf zo’n positieve ervaring in de kraamweek had. Ik heb altijd al interesse in de kraamzorg gehad. Maar doordat ik zelf een baby heb gekregen, en dat ik ook daadwerkelijk heb gezien hoe een kraamweek eruitziet, besloot ik mijn droom achterna te gaan. De zorg, de nabijheid en het stukje veiligheid wil ik anderen ook meegeven. Het is echt mijn droom om tienermoeders bij te staan. Om zo de ondersteuning te bieden die ik zelf ook nodig had.’
Was de keuze voor Naviva snel gemaakt?
‘Toen ik aan de slag wou, waren er geen open vacatures bij Naviva. Ik heb toen nog overwogen om ergens anders te solliciteren, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan. Ik wou namelijk juist bij Naviva in opleiding gaan vanwege de soepele contractvormen voor jonge moeders, zoals het mama contract. Toen er weer een vacature vrijkwam heb ik direct gesolliciteerd.’
Hoe gaat het nu met de opleiding en de combinatie met het moederschap?
‘Het gaat goed, al is het soms veel. Naast een week school of werken heb ik dan soms een extra scholingsdag van Naviva. Dat is druk, maar het einde is in zicht. Eind juni/juli ben ik klaar en dan kan ik lekker aan de slag. Dan wordt het denk ik beter behapbaar omdat de opleidingsonderdelen dan wegvallen. Ik vind het werk echt fantastisch. Kraamverzorgende zijn is de mooiste baan die er bestaat. ’
Ook kraamverzorgende worden? Lees hier alles over onze opleidingen.